Opis

Praca dyplomowa podsumowująca 5 lat mojej edukacji na Akademii Sztuk Pięknych
w Krakowie. Rzeźba ta pozwoliła mi z wyróżnieniem Uzyskać wyższe wykształcenie.
Zabawa lalkami nie jest u dziecka czymś wyjątkowym. Jako najmłodsza z
rodzeństwa, z którym dzieli mnie naprawdę duża różnica wieku, a przy mojej
wiejskiej uliczce nie mieszkało zbyt wiele dzieci nie miałam zbyt wielu rówieśników
do zabawy. Myślę, że to może dlatego moimi najlepszymi przyjaciółmi stały się koty i
zabawki. Z tych drugich to właśnie lalki skradły moje serce.
Po latach, pełna niepewności, nieuporządkowanych myśli, nie umiejąc zrozumieć
samej siebie a co dopiero innych postanowiłam ponownie zawierzyć swoje życie
lalce.I to nie byle jakiej lalce. Miała ona stać się odbiciem i zapisem aktualnej mnie.
Zamrażając w lalce swoje obecne życie, starałam się tak jak ona, w pełni się
zaakceptować. Wydawała mi się idealnym tego symbolem. Człowiek chce szczycić
się swoją doskonałością, a ucieleśnieniem tego są nieustraszone lalki. Bawiąc się
nimi, dzieci nie tylko poznają każdą część ich ciałek, ale także zaczynają lepiej
rozumieć uczucia. Miałam nadzieję, że ze mną stanie się to samo. Ja mogę się
zmienić, ona taka pozostanie. Uznając lalki za osobny gatunek czegoś/kogoś,
kształtowałam z niej pojemnik na moje własne znaczenie. Praca nad lalką miała być
właśnie taką rozmową ze sobą. Terapią, poznaniem się, zwierzeniem się z rzeczy, o
których nikt nie wie, zrozumieniem. Opieką nad sobą.
Pustość lalki według ogólnej opinii uważana jest za coś złego. Według mnie jednak
właśnie ta „Pustka” jest jej największym atutem. Lalka jest naczyniem, które możemy
dowolnie wykorzystać. Może właśnie dlatego nie ma wnętrzności? Żeby zmieściła
się w niej dusza właściciela? Ludzie tak gardzą jej pustką, a może okazać się to jej
najważniejszą częścią. Moja praca nie jest pracą o zabawkach czy fetyszach, a o
lalkach i o mnie.